Torfy wysokie
W przeciwieństwie do torfów niskich — torfy wysokie nadają się również pod uprawę polową. Jednak zagospodarowanie zielone jest najlepszą formą trwałego użytkowania torfów wysokich, gdyż wówczas słabo rozłożony torf wysoki zachowuje swoją dobrą fizyczną strukturę, gdy przy użytkowaniu ornym stosunkowo szybko się rozkłada. Poza tym klimat, w jakim powstają torfy wysokie, utrudnia ich zagospodarowanie orne, wysokie opady i duża wilgotność powietrza powodują znaczne nakłady pracy na walkę z chwastami i szkodnikami oraz przy zbiorach. Niemniej na torfach wysokich możliwa jest kombinacja użytkowania zielonego i ornego, co na torfach niskich możliwe jest do przeprowadzenia jedynie w połączeniu z glebami mineralnymi. Dotkliwą wadą, poważnie utrudniającą pełne wykorzystanie torfów Niemiec północno-zachodnich, jest to, że występują one w dużych kompleksach, obejmujących nieraz tysiące hektarów. Ponieważ dotychczas w Niemczech nikt nie zaryzykował utworzenia gospodarstwa wyłącznie na użytkach zielonych pozbawionego gruntów ornych, a podwórza gospodarcze są zlokalizowane na gruntach mineralnych, powstały tak duże odległości pomiędzy podwórzem a użytkami zielonymi, że z góry wykluczają możliwość w pełni intensywnego ich użytkowania. Podstawowym warunkiem poważnej intensyfikacji dużych terenów łąkarskich jest ich otoczenie osadami przy jednoczesnej komasacji użytków rolnych.